De planning voor onze reis naar Roemenië was dit jaar weer een puzzel……Derk kon niet in begin juni omdat hij dan op vakantie ging naar Noorwegen, Jan kon niet omdat hij, herstellend van een zeer ernstige ziekte moest wachten op toestemming van zijn arts om de reis te mogen maken, Hans kon alleen maar eind mei en begin juni en Herman zat ook wat klem omdat hij de maand mei op vakantie wilde en omdat hij op tijd terug wilde zijn in verband met de verjaardag van zijn oude moeder en de aanstaande geboorte van een kleinkind…….. ziedaar de (on-)mogelijkheden om deze reis weer te maken met ons oude vertrouwde viermans-koppel. Toen er werd gezocht naar een week waarin iedereen kon, bleek dit niet mogelijk, dus keken we naar de week waarin de meesten wel konden: dat werd de traditionele week tussen Hemelvaartsdag en Pinksteren. Alleen kon Herman dan niet….daarop gaf Herman aan dat hij zelf prive samen met Aziena in oktober 2016 nog in Roemenië was geweest bij ons contactadres Janosz Albert en dat hij er best mee kon leven dat hij nu niet mee zou gaan. Toen dat besloten was, bleek er ineens een mogelijkheid te zijn om Dineke en Ina, echtgenotes van Derk en Jan, mee te laten reizen. Deze 2 dames waren ook al eerder in Roemenië geweest, maar dat was al heel wat jaren geleden. Omdat we toch met een bestelbus met dubbele cabine gingen rijden kon dat prima met 5 personen…….. Dineke en Ina grepen deze mogelijkheid om nog een keer naar Roemenië te reizen met beide handen aan. De week voor Pasen was ons grote transport, een halve oplegger vol goederen, al in een gezamenlijk transport met het ROEC (Rijssense Oost Europa Commissie) met de vrachtwagen weggebracht. Als we een aanhangwagen achter onze bus zouden koppelen zou deze hoogstens half volgepakt kunnen worden, dus besloten we om die zeg maar 40 dozen maar thuis te laten tot het volgende transport. Zonder aanhanger rijdt natuurlijk sneller, makkelijker en goedkoper…… Van onze vaste sponsor Bouwbedrijf Nieuwenhuis/Selekt Huis in Rijssen kregen we een splinternieuwe Opel Vivaro-bus mee. Er stond welgeteld 110 kilometer op de teller……. Wat een geweldige medewerking krijgen we toch al zoveel jaar van dit bedrijf !! Hulde !! Op die vrijdagmorgen na Hemelvaarstdag reden we omstreeks 4 uur in de ochtend de autobaan op bij Rijssen om na amper een half uur de grens met Duitsland te passeren. Het is gezellig in onze bus en we kunnen allemaal riant zitten….. Als we de A31 oprijden staan we voor de keuze welke autobaan we zullen volgen richting Oostenrijk: de A44 richting Kassel en dan richting Frankfurt of de Sauerland-autobaan via Giessen of de A3 via Keulen. Omdat het altijd een mooi gezicht is als je langs het grote vliegveld Frankfurt (am Main) rijdt, besluiten we via de A 3 te rijden. Dat heeft echter niet tot veel vreugde geleid…… We zitten midden in het Ruhrgebiet als een matrixbord boven de weg aangeeft dat verderop een “Vollsperrung” is…… de autobaan blijkt helemaal afgesloten. De chauffeur op dat moment ( ik noem geen naam maar hij is getrouwd met Dineke :-) ) vindt dat hij een afslag kan nemen die volgens hem veel sneller is dan de officiële omleidingsroute. Oke…… jij rijdt…….en deze autobaan loopt ook heel goed…….tot we na zo’n 15 kilometer weer op exact dezelfde plaats aankomen waar de eerste omleiding ook begon……we besluiten nu toch de officiële omleiding te volgen……nou ja, zo zie je ook nog eens iets anders……
We volgen verderop weer de A3 via Frankfurt – Wurzburg richting Passau. Onderweg zijn er giga-veel wegwerkzaamheden met iedere keer weer snelheidsbeperkingen waar je dan maximaal 60 km/u mag rijden, dus het schiet niet erg op. Het is zo irritant dat we nu al besluiten de terugweg niet via Duitsland maar via Tsjechië te nemen……Tsja, de naam zegt het al : B.R.D.: Baustellungen Republik Deutschland…….
Zoals bijna iedere reis komt er ook dit jaar weer een spontaan thema boven: we praten op een gegeven moment over een behoorlijk ontspoorde jongen uit Rijssen, die echt het spoor bijster is geraakt. Hij is uit een net gezin afkomstig waar je dit soort toestanden niet direct van verwacht. Dan komt spontaan de opmerking: en toch waren de ouders wel nette lui…….ik denk dat gedurende de reis deze uitdrukking wel tientallen keren herhaald werd: en toch war’n dee oale leu wal nette leu…..tsja…..beetje humor hoort er bij.
De bus rijdt prima en na een kort oponthoud bij de grens met Oostenrijk (waar we nog snel even een vignet kopen) rijden we lekker door richting Hongarije.
Ook daar kopen we aan de grens een autobaanvignet en na de nodige kopjes koffie ( onderweg gezet met ons eigen koffiezetapparaat want een vers bakkie leut gaat er beter in) en de yoghurtjes, de stukjes harde worst en meer van dat soort knagerij bereiken we tegen 8 uur ’s avonds de woning van onze vrienden Joszef en Katalin Szloboda in Boedapest. Daar zijn we op zowel de heenreis als de terugreis altijd hartelijk welkom en het weerzien is dan ook allerhartelijkst en zoals oude vrienden elkaar ontmoeten.
We praten lekker bij (waarbij natuurlijk de ernstige ziekte van Jan en zijn herstel tot nu toe uitgebreid besproken wordt) en ondertussen genieten we van een heerlijke maaltijd die Katalin op tafel tovert.
Daarna brengen we onze spullen voor de overnachting naar de bovenverdieping en kunnen we plat gaan………na een korte nacht voor vertrek is het wel lekker om ’s avonds de rug plat te leggen.
De volgende morgen staan we om 5 uur al weer op, verrichten de nodige ochtendrituelen en pakken onze spulletjes weer in de bus. Na een heerlijk ontbijt nemen we (voorlopig) afscheid en om klokslag 6 uur rijden we de poort bij de pastorie uit om door een ontwakend Boedapest richting autobaan te rijden.
Na zo’n kleine 3 uur rijden bereiken we de nieuwe grensovergang tussen Hongarije en Roemenië bij Szeged. Ook hier kopen we weer een autobaanvignet en met een vers gezet bakkie koffie rijden we verder. Het is prachtig weer en we genieten van het mooie landschap.
We kunnen nu al een heel eind over de autobaan, die nog niet zo lang geleden voor het verkeer werd opengesteld. Soms moeten we nog een paar kilometers over de oude weg. Dat heeft ook wel weer zijn charmes, maar opschieten doet het niet.
Omstreeks het middaguur houden we een iets langere pauze en Jan maakt een lekker pannetje soep klaar op het gasstelletje dat we mee hebben genomen. We smikkelen van de soep…..net als bij moeders thuis (alleen smikkelt moeders nu zelf ter plaatse ook mee…..)
We passeren de grote stad Brasov en zien de besneeuwde bergtoppen die langs de stad liggen. Het blijft een prachtig gezicht in dit qua landschap toch zo prachtige land. We zien verderop de sporen van een zeer heftige regenbui die net gepasseerd is. We krijgen nog een staartje mee met echt heftige regenval, maar het is dan ook weer vrij snel voorbij.
Het is inmiddels net zaterdagavond als we in Doboly bij onze goede vriend ds. Janosz ALBERT en zijn gezin aankomen. De begroeting is weer als van ouds meer dan hartelijk.
Natuurlijk moeten we alle wel en wee vertellen en dat gebeurt dan weer onder het genot van een prima maaltijd die Ilona op tafel zet. Het zal zeker niet de laatste warme maaltijd deze week worden…..
Als we na het eten nog even gezellig op de veranda zitten te babbelen schiet de tijd weer snel op en geven Janosz en Ilona aan dat het bedtijd wordt…….het is op ons horloge nog maar amper acht uur, maar door het uur tijdverschil is het voor hen 9 uur en dus de gebruikelijke tijd om naar bed te gaan.
De bedden worden verdeeld en Derk en Dineke slapen in de “masterbedroom” van Janosz en Ilona, die zelf in de woonkamer op de bank gaan liggen. Jan heeft zijn eigen stretcher meegenomen en zet die naast het bed van Ina, terwijl Hans in dezelfde slaapkamer op zijn vaste stekkie weer een slaapplaats heeft.
De zondagmorgen bezoeken we gezamenlijk de kerk waarin Janosz zelf voorgaat. Er zijn in totaal zo’n 14 kerkgangers, waaronder wij dus met z’n vijven….. niet echt veel dus.
Na de dienst heeft Janosz nog een half uurtje godsdienstles voor een paar zigeunerkinderen en als dat voorbij is gaan we samen aan de koffie. Echt Hollands…….
Natuurlijk bespreken we de situatie van hulpverlening in het dorp en de omliggende dorpjes en de toekomstplannen.
De hulp in de dorpjes Doboly en de omliggende dorpjes wordt nog steeds erg op prijs gesteld en is een zeer welkome aanvulling op de krappe levensstandaard van de bewoners. Het is en blijft natuurlijk een vestzak/ broekzak verhaal: wat men niet uit hoeft te geven aan kleding omdat er maar weinig betaald hoeft te worden voor “ onze “ kleding komt weer ten goede voor andere uitgaven voor de dagelijkse behoeften.
Wat betreft de situatie van ds. Janosz zelf ligt het wat minder : zoals al eens eerder gemeld is de kerkelijke meelevendheid in dit district wel een stuk minder dan in bijvoorbeeld het district Harghita, waar ds. Janosz Albert vroeger diende. Hier is district Kovasna is de kerk meer voor geboorte, belijdenis, trouwen en rouwen en verder is de kerk amper belangrijk. Dat motiveert natuurlijk niet echt voor een predikant maar daar kan hij aan proberen te werken. Maar als de geregistreerde leden ook niet aan hun financiële verplichtingen voldoen wordt dat ook minder……
Zoals wellicht bekend worden de predikanten in Roemenië voor een deel betaald door de rijksoverheid (ongeveer een derde deel van hun traktement) maar de rest moet de kerkelijke gemeente bijeen brengen. En dat gebeurt dus veeeeel te weinig….
Wat dan irriteert is dat onlangs, toen de bisschop op bezoek kwam voor een bijzondere bijeenkomst waarbij na de tijd ook een maaltijd werd aangeboden, zo’n 120 personen op kwamen dagen….. dan zijn ze kennelijk ineens wel heel betrokken……
Ook was er onlangs een oproep gedaan aan de bevolking om te komen helpen bij werkzaamheden aan het dak van de kerk. Dit dak werd vernieuwd en het oude pannendak moest er af. Dan kun je wel een paar handen extra gebruiken. Janosz was er zelf, had een vriend uit een naburige stad gevraagd te komen en die nam ook nog weer een vriend mee……maar van de plaatselijke bevolking kwam er welgeteld een oude man om te helpen….. dat wringt dan begrijpelijk.
Dit alles bij elkaar is voor Janosz de reden geweest om te besluiten om na zijn emeritaat (pensionering) volgend jaar februari niet langer in Doboly te blijven maar te verhuizen.
Even later komen zoon Lazslo en schoondochter Gyongyi met hun kindje ook nog even aan. Het is maar even en dan duikt Lazslo de tuin in en begint een primitieve barbecue te bouwen en aan te steken, waarna een grote schaal met lappen vlees die kant op gaat. Een uurtje later zitten we op de veranda aan tafel en laten ons het eten goed smaken, maar op krijgen we het echt niet…..
Die middag besluiten we dan ook om samen naar de nieuw aan te kopen woning te gaan kijken. Het is in een dorpje net boven Sfanthu Gheorge, ongeveer 40 kilometer vanaf Doboly.
Het is een dorpje zoals zovele dorpjes op het platteland van Roemenië : de bewoners verplaatsen zich met paard en wagen, een losse ruiter komt voorbij stuiven en de huisjes zijn sober maar wel met behoorlijk wat grond om het huis.
De woning die Janosz op het oog heeft ligt aan de onverharde dorpsstraat en blijkt een nette, eenvoudige woning te zijn waar een keurige woonkamer, keuken en slaapkamer op de begane grond zijn. De vrij lage bovenverdieping is niet ingericht maar daar wil Janosz nog 2 slaapkamers voor gasten inrichten. In het najaar wil Janosz met behulp van zijn zoons en wat vrienden de woning verbouwen zodat hij er komend winter in kan gaan wonen.
Na deze bezichtiging rijden we terug naar Sfanthu Gheorge en brengen een kort bezoek aan Gyongyi en Laszlo. We zijn, zoals gebruikelijk in dit gastvrije land, meer dan hartelijk welkom. Na een lekker bakkie koffie en een gezellig gesprek gaan we een uurtje later verder, of beter gezegd: terug naar Doboly.
Die avond staat er weer een uitgebreide lunch op tafel, man-man-man wat moeten wij wat eten ! Maar het smaakt elke keer weer prima !
Ook nu gaan we op tijd naar bed, maar eerst drinken we op de slaapkamer nog even een klein maar o zo fijn borreltje ! Een slaapmutsje zullen we maar zeggen…..
Na een prima nachtrust vertrekken we samen met Janosz naar Covasna waar we een aantal dozen met spullen voor het tehuis in Komandau brengen bij dominee Zoltan, tevens “projectleider” van het tehuis in Komandau. Wij rijden met onze bus en Janosz rijdt met zijn eigen auto, de door ons aan hem geschonken Opel Vectra die het nog steeds prima volhoudt. Onderweg gooien we de brandstoftank van de Opel maar een keer vol, dan kan Janosz ook weer een tijdje verder. Sinds wij deze auto een paar jaar geleden brachten is de tank niet meer vol geweest…..
Zoltan is blij ons weer terug te zien en we drinken eerst koffie in de tuin van zijn pastorie. Derk en Dineke maken Zoltan blij met een paar heerlijke kruidcakes, gebakken door Derks zuster Janna, wat dat betreft een ware bak-prinses zo weten wij al jaren uit eigen ervaring.
Dan vertrekken we met 2 auto’s naar Komandau, het bergdorpje waar het tehuis staat. Zoltan zit bij ons in de bus en hij vertelt waar we naar toe moeten rijden. De onverharde weg die we vorige keer reden blijkt door de zware regenval niet meer begaanbaar te zijn dus moeten we de berg op vanaf de andere kant, dus heel wat kilometers omrijden. Op zeker moment naderen we aan slagboom waar een man in een Jeep-achtige auto bij staat. Hij kijkt nogal nors want we mogen niet verder rijden, maar als hij Zoltan ziet verandert zijn houding onmiddellijk en gaat de slagboom omhoog. Zoltan vertelt dat het dorpje Komandau niet zo maar voor iedereen toegankelijk is. Men wil zo onder meer het toerisme weren en het natuurgebied beschermen.
We krijgen in het dorpje alle gelegenheid om het tehuis te bekijken, rondgeleid door de nieuwe predikant van het dorp, een jonge man die met zijn vrouw en 2 kleine kinderen de pastorie naast het tehuis bewoont.
Je vraagt je een beetje af hoe zo’n klein dorp als Komandau een eigen predikant kan hebben. Als Hans er naar vraagt hoe dat in elkaar steekt blijkt dat het aantal predikanten dat van de Theologische Universiteit in Cluj-Napoca (ofwel op z’n Hongaars: Kolosvar) de laatste jaren groter is dan het aantal vacante gemeenten, dus kan ieder dorpje, hoe klein ook, een eigen predikant krijgen…..
Het was goed om te zien en te horen hoe blij men was met de door ons gebrachte hulpgoederen. Het gebouw is bijna klaar en men wacht op de stempels van goedkeuring van de benodigde instanties waarna het gebouw in gebruik kan worden genomen.
We konden hier meteen ook onze vracht goederen (voornamelijk medische spullen en incontinentiemateriaal) lossen. De medische spullen worden uiteraard aan een arts overgedragen zodat veiligheid voorop staat…..
Nadat we een kop koffie hebben gedronken in de pastorie kijken we even in het dorpje rond en zien veel armoedige toestanden…….. hier is echt nog wel iets te doen.
Zoltan biedt ons vervolgens een maaltijd aan in een eenvoudig maar schoon restaurantje. Een flinke Wiener schnitzel met patat en sla en daarbij een overheerlijke likeur……….dat ging er best in.
Na de maaltijd kregen we nog een kop koffie en tot onze verrassing kwam daarbij servies op tafel dat wij zelf hadden gebracht ! Stichting Welzijn Westland staat nog steeds netjes op de kopjes en schoteltjes, melkkannetjes etc. Toch goed om te zien dat de gebrachte goederen gebruikt worden, zij het dan in dit geval in een restaurantje……maar de hoeveelheid aardewerk die we gebracht hebben was ook zo groot, daar kan best wat van naar een klein familie-bedrijfje……
Na de maaltijd kijken Zoltan, Hans, Jan en Ina nog een beetje rond in het dorpje dat vroeger een rijke historie kende van houtzagerij en –transport (middels een uniek smalspoortje).
Derk en Dineke gaan samen met Janosz vast terug, de berg af en op weg naar de tandarts in Zagon. Deze tandarts hebben wij een paar jaar geleden geholpen met een elektrische behandelstoel en nu Derk een stuk van zijn kroon af heeft wordt deze tandarts/tandtechnieker gevraagd om te hulp te schieten. We spreken af elkaar weer te ontmoeten in Doboly.
Als we later Zoltan thuisbrengen in Covasna bekijken we nog even de kerk, spreken een paar jonge gemeenteleden en dan gaan wij ook richting Doboly. Als we het erf bij de pastorie oprijden blijken Derk en Dineke en Janosz alweer terug te zijn.
Derk vertelt hoe de tandarts hem geholpen heeft: de wachtkamer was al redelijk vol met patiënten maar die moesten maar even wachten: Herr Derk ging sowieso voor…..Gäste aus Holland !!
De tandarts zag al snel wat het probleem was en kon het wel perfect verhelpen, maar dat vroeg de nodige tijd van ongeveer een week: een kroon aanmeten, maken en plaatsen. Zoveel tijd had Derk niet (en wij ook niet) dus plaatste de tandarts een noodkroon die misschien wel 3 weken kon blijven zitten……of 3 maanden…..of 3 jaar.
Derk was al lang blij met de noodkroon en tot op heden zit het ding nog steeds prima. En de kosten ??? Niet te betalen !!!
Deze avond brachten we door in gezellig samenzijn met Janosz, Ilona en hun dochter Bobo en hun goede vrienden Gabi en Mimi uit Sfanthu Georghe, die wij inmiddels ook wel tot vrienden mogen rekenen. Zeer vriendelijke en gastvrije mensen met een hart van goud !
Na een prima nachtrust vertrekken we op dinsdagmorgen naar Miklosfalva voor een nieuwe ontmoeting met de familie Denes en Piroska Csifo. We zijn door omstandigheden al een paar jaar niet meer bij hen over de vloer gekomen dus werd het nu hoog tijd om dat recht te zetten.
Een prachtige rit met onze bus vanaf Doboly via Baraolt naar Miklosfalva onder stralende omstandigheden: het lijkt wel een vakantietrip en we genieten allemaal volop van de schitterende natuur.
Omstreeks het middaguur komen we in Mikosfalva aan en natuurlijk stond er al weer een grote tafel met eten klaar voor ons, inclusief koffie, wijn, palinka en grote schalen met koekjes en gebak…. Man man man wat een overvloed !
Het is maar goed dat Jan en Ina Bakker er bij waren en niet hun verre nicht Sonja……..die zou spontaan een rolberoerte krijgen !
We kletsen met Piroska gezellig bij over het wel een wee in dit dorpje en hun families. Denes blijkt niet aanwezig te zijn, hij is voor behandeling van zijn been naar zijn zuster die een aantal dorpen verderop woont en fysiotherapeute is.
Nu blijkt dat door verkeerde vertalingen (wij communiceren in het Engels en Piroska vertaalt dat via Google-Translate) er wat vervelende wrijvingen zijn ontstaan. Goed om dit zo met elkaar te bespreken en ontstane misverstanden uit de weg te ruimen en dan blijkt de lucht weer helemaal geklaard !
We willen graag ook nog even op bezoek bij onze oude vrienden Deszö en Ida in Petek, een dorpje “aan het eind van de wereld”. Timi, de schoondochter van Piroska, biedt aan om met ons mee te gaan en te vertalen, want in Petek kunnen we amper met elkaar communiceren: Deszo en Ida spreken alleen maar Hongaars.
We vertrekken naar Petek en onderweg vertelt Timi dat het gevaar met de bruine beer, die hier steeds meer voorkomt, steeds groter wordt. Zelfs in de middag wordt de beer al een aantal keren gezien op de openbare (zand-)weg en de overheid geeft het dringende advies om zeker niet alleen over de weg te gaan van het ene dorp naar het andere. In ieder geval met 2 personen of meer op pad gaan want als je onverhoopt tussen een beer en haar jong in komt, heb je echt een zeer grote kans dat de beer het als bedreigend ervaart en tot de aanval overgaat…….en dan weet ik wel wie dat gevecht wint…..
Omdat we net bij Piroska uitgebreid hebben gegeten in de schnitzels, hamlappen en karbonades met bijbehorende versierselen, hebben we Timi gevraagd om even te bellen met Petek en te zeggen dat we echt alleen maar even komen koffie drinken en dat we echt niet hoeven (of willen) eten……
We komen een klein uurtje later aan in Petek (over een afstand van zo’n 15 kilometer !!!) we worden aan straat opgewacht door een erg blije Deszo en Ida. Het zal u niet verbazen: de tafel staat toch al weer rijkelijk gedekt met bergen vlees en bijbehorende sla en aardappels. Man man man hoe komen ze er toch bij om zoveel klaar te maken. Natuurlijk, het is hun gastvrijheid en dat weten we inmiddels maar al te goed, maar als we thuiskomen kun je meteen nieuwe kleding kopen in 3 maten groter…..
We zitten gezellig bij elkaar, we eten gezellig en natuurlijk hoort daar een glaasje palinka bij….dat moet nu eenmaal…..daar ontkom je niet aan. Timi heeft aangegeven dat zij om uiterlijk 5 uur weer thuis moet zijn omdat dan de kindertjes thuis komen. Omdat zij de tolk is leggen we bij haar zelf neer dat we om uiterlijk half vijf vertrekken en dan hebben we de tijd echt nog wel nodig…..sterker nog, dan redden we het niet in een half uur.
De klok geeft inmiddels bijna 5 uur aan als we uiteindelijk weer in de auto zitten en terugrijden naar Miklosfalva, waar we Timi bij huis afzetten, nog even een praatje maken en dan nemen we echt afscheid van deze oude vrienden. Het was goed hen weer eens te ontmoeten !
We rijden vervolgens in de richting Cristuru Secuiesc, waar we ooit, 26 jaar geleden, begonnen met hulpverlening in een kindertehuis….. Vandaar rijden we richting Sighisoara en dan naar boven, naar de grote stad Tirgu Mures.
Via goede vrienden in Nederland hebben we daar een overnachtingsadres gekregen, want overnachten met z’n vijven in het huisje van Piroska gaat echt niet lukken, vandaar dat we een ander adres zochten en dus ook vonden. Omdat onze contactpersoon Babi niet voor 8 uur ’s avonds aanwezig kon zijn, hebben we nu de tijd om rustig aan naar Tirgu Mures te rijden en als we op het aangegeven adres aankomen komt Babi er net aanlopen.
We kunnen onze bus mooi parkeren op het binnenterrein van het tehuis. Wel zo’n veilig idee in zo’n grote stad in Roemenië. We hebben (en gebruiken) weliswaar extra stuursloten en dergelijke, maar je zou toch extra balen als je ’s morgens wakker wordt en de nieuwe bus is verdwenen of er zijn allerlei onderdelen afgesloopt……
De begroeting met Babi is allerhartelijkst……we kennen elkaar op zich niet maar in het tehuis waar we zullen overnachten zijn we al eerder geweest. Babi is al enkele keren in Rijssen geweest en we blijken gezamenlijke kennissen te hebben….dat praat altijd wel weer iets makkelijker. Nu blijkt dat praten niet bepaald het zwakste punt is van Babi en ze vertelt honderduit. Leuk !
Overigens geeft Babi ons ook een goeie tip: als we de grens naar Hongarije overgaan bij Bors / Oradea is de kans groot dat er behoorlijke files zijn aan de grens in verband met verscherpte controles. Babi zegt dat we beter bij Oradea een kleine 30 kilometer omhoog kunnen rijden en dan een kleine grensovergang nemen.
We installeren ons op de 2e verdieping van dit keurige gasthuis en nemen om beurten eerst een lekkere douche. Dan zitten we even gezellig bij elkaar op de kamer met een drankje en wat “knagerij” zoals worst en nootjes….nee, dank u wel: een warme maaltijd hoeven we nu even niet…….
om vervolgens langzaam maar zeker de zon onder te zien gaan en wij dus ook maar plat gaan.
De volgende morgen pakken we onze spullen weer achter in de bus en we genieten dan van een zeer goed ontbijt. Daar was echt helemaal niets mis mee !
We nemen afscheid en vervolgen onze weg terug richting Boedapest. Onderweg stoppen we nog een tijdje om de dames wat gelegenheid te geven nog te shoppen bij de diverse souvenirkraampjes. Als iedereen voorzien is van wat hij of zij hebben wil, vervolgen we onze weg door het nog steeds prachtige landschap. Via Cluj Napoca rijden we naar Oradea en nemen daar, zoals Babi aanbevolen had, de weg naar boven om daarna linksaf te slaan en zowaar: we komen bij een kleine grensovergang (niet toegelaten voor vrachtverkeer) waar we aansluiten in de rij van welgeteld……3 auto’s. Dat gaat dus prima en in no-time zijn we de grens over en weer in Hongarije.
Via de grote stad Debrecen rijden we richting Boedapest en dan nemen we het eerste stuk niet de autobaan maar de grote provinciale weg, want in een dorpje daar zit een ijstentje waar we traditioneel in de voorjaarsreis een fijne coupe ijs kopen. Je kunt er wel kiezen uit zeker 12 smaken ijs. En Derk kan nooit goed kiezen…………………dan neem je ze toch allemaal ???
De laatste 125 kilometer naar Boedapest gaat wel over de autobaan en we hebben er lekker de vaart in. De nieuwe Vivaro rijdt als een speer, niets maar dan ook helemaal niets mis mee…
In het begin van de avond draaien we het terrein bij de pastorie van Joszef en Katalin weer op en binnen de kortste keren zitten we gezellig samen aan tafel met de bekende, traditionele maaltijd: rijst met groenten en overheerlijke kip uit de oven. Om je vingers bij af te likken (en dat deed Hans dan ook zeker wel).
Natuurlijk vertellen we uitgebreid wat we meegemaakt hebben en wat besproken is. Joszef en Katalin zijn altijd erg belangstellend naar het wel en wee van Janosz en Ilona en andere zaken in Roemenië. Overigens hebben Joszef en Janosz vrij regelmatig contact met elkaar via de telefoon.
Na de hele dag weer gereisd te hebben kunnen we die avond wel weer liggen en dat doen we dan ook maar, maar niet zonder eerst op de kamer nog een slaapmutsje opgezet te hebben…..
De volgende morgen gaan we, nadat we een prima ontbijt van Katalin voorgeschoteld kregen (en dat ook grotendeels verorberd werd) op bezoek bij een kennis uit de kerk van Joszef. Wij hebben haar in het verleden al meerdere keren gesproken en nu zij onlangs bevallen was van een baby wil zij ons graag bij haar thuis uitnodigen.
Als we bij haar keurige flatwoning komen zien we dat wij het toch gemiddeld maar getroffen hebben met de woningen. Tsjongejonge wat een weliswaar keurig woninkje maar wat een klein spul…..hokje hier, hokje daar en dat was het dan…… Nee, niet echt een normale eengezins(flat-)woning.
Maar het is wel gezellig en natuurlijk staan de schalen met zoete lekkernijen klaar…..
Na een uurtje moet onze gastvrouw met de baby naar het consultatiebureau en dat is dus meteen voor ons tijd om terug te gaan voor de lunch.
Deze mooie zonnige middag gaan we samen met Katalin de stad in. Boedapest is een fantastisch mooie stad en een wandeling over de boulevard langs de Donau is iedere keer weer een mooie belevenis. Op een terras drinken we samen iets en de middag is dan zo voorbij. Joszef, die ons naar het centrum heeft gebracht, haalt ons na een telefoontje ook weer op. Dat hij over de paar kilometer bijna een uur doet met de auto, vindt hij normaal, wij prijzen ons gelukkig dat wij dit soort files eigenlijk niet kennen, zeker niet in onze stad…………maar die is dan ook wel een beetje veel kleiner.
Terug in de pastorie frissen we ons even op en trekken, waar nodig, iets anders aan en dan gaan we samen uit eten in een heel leuk restaurant dat Joszef onlangs ontdekt heeft…..het terras ligt direct aan de Donau en daar kun je meer dan genoeglijk zitten en wat zeker zo belangrijk is: je kunt er prima eten voor relatief heel weinig geld…..
Als we later terugrijden naar de Frangepan-utca (straat) lijkt het wel of we dichter op het wegdek zitten…..of zou dat ook zo zijn ??? Feit is dat we meer dan genoeg hebben gegeten……..en machtig lekker ! Zou de auto van Joszef te zwaar beladen zijn ??
Na weer een prima nachtrust loopt ’s morgens om 5 uur de wekker af en na de gebruikelijke rituelen als wassen en scheren (alleen voor de heren….;-) ) vallen we aan op het ontbijt en als dat verdwenen is, pakken we onze bus weer vol spullen en nemen we afscheid van Joszef en Katalin. Wat een fijne en gastvrije mensen zijn dit toch al jaren !
We controleren de olie- en koelvloeistofvoorraad en als dat goed blijkt te zijn rijden we klokslag 6 uur de poort uit door een inmiddels al aardig wakker Boedapest. We kunnen toch vrij snel de stad uitrijden en op de snelweg geven we de Vivaro de vrije loop.
Zoals op de heenreis al voorgenomen nemen we nu nabij de grens met Oostenrijk de weg naar Bratislava en van daar gaat het richting Praag. De wegen blijken nog steeds goed te zijn en onderweg genieten we van de laatste hapjes en sapjes…… ook jammer om die weer mee terug te nemen naar huis.
Via Dresden gaat het richting Leipzig-Hannover en dan ruikt het paard de stal in Nederland al…… we kunnen lekker vlot doorrijden, in ieder geval veel beter dan de heenweg. Het aantal Baustellen is veel minder en zelfs bij de “flessenhals” Bad Oeynhausen is minder oponthoud dan gebruikelijk.
We schieten lekker op en als we omstreeks half acht de grens bij Oldenzaal passeren is het nog maar een klein half uurtje naar Rijssen. Daar worden we hartelijk welkom geheten door de thuisblijvers. Normaal gesproken doen we dat traditioneel bij Derk en Dineke thuis, maar omdat die dit keer beiden meegereisd zijn, is de ontvangst dit keer zo’n 200 meter verderop: bij Hans thuis waar we onder het genot van een lekker bakkie koffie en een stuk gebak onze belevenissen vertellen, de eerste foto’s laten zien en bijkletsen.
De volgende morgen maken we de bus weer net zo schoon als deze was, alleen staat er nu bijna 5000 kilometer op de teller….. Klasse werk, dames !!!
Een nieuwe reis naar Roemenië werd opnieuw, zonder problemen en narigheid, afgesloten. God zij dank, opnieuw en ook nu weer letterlijk genomen.
Hoe het verder gaat weten wij nog niet…… als Janosz vertrekt uit Doboly, wie is er dan als betrouwbaar persoon om goederen achter te laten en te laten verdelen? Blijven wij dan wel in Doboly of zoeken wij ergens anders een project, zoals bijvoorbeeld in Komandau ? Wij weten het nog niet, maar wij houden u wel op de hoogte !
Vooreerst gaan wij dit jaar nog wel door op de huidige lokaties, heel graag met uw hulp !
De bedrijven en personen die ons ook dit jaar weer steunden willen wij, zeker niet plichtmatig maar heel bewust, nogmaals hartelijk danken voor hun medewerking, in welke vorm dan ook !
Graag tot een volgende keer !
Hans Bouman
Comments